Jawornik Niebylecki

Przynależność administracyjna Jawornika Niebyleckiego: województwo podkarpackie, powiat Strzyżów, gmina Niebylec. Przez miejscowość biegnie droga krajowa E - 9. Od Rzeszowa dzieli nas odległość 30 km.

Obszar naszej miejscowości leży w strefie ochronnej Czarnorzecko-Strzyżowskiego Parku Krajobrazowego, charakteryzuje się wysokimi walorami krajobrazowymi – wyżynna rzeźba z szerokimi garbami oraz bogata szata roślinna.

W naszej miejscowości znanych jest 16 stanowisk archeologicznych zlokalizowanych na wypłaszczeniach wzgórz. Najstarsze ślady osadnictwa odnoszą się do tzw. mezolitu lub schyłkowego paleolitu (X-VIII tysiąclecie p.n.e.) Gospodarka człowieka w tym czasie oparta była na łowiectwie i zbieractwie. Kolejne stanowiska pochodzą z epoki kamienia - wczesnej epoki brązu. Osadnictwo neolityczne jest związane z kulturą pucharów lejkowatych (1 połowa IV tysiąclecia – 2 połowy III tysiąclecia p.n.e.). Wymieniane są także ślady osadnictwa prehistorycznego i późnośredniowiecznego.

Pierwsze osady na terenie naszej miejscowości istniały już w XIII wieku. Legenda głosi, że podczas najazdów tatarskich
w górnej części wsi znajdował się obóz jeniecki Tatarów.

W świetle źródeł historycznych, nasza miejscowość została założona w 1414 r. za panowania króla Władysława Jagieł­ły. Nazwa pochodzi najprawdopodobniej od drzewostanu tzn. przewagi jaworów w miejscowych lasach. W ciągu wieków zmieniała się ona kilkakrotnie: rok 1414 – Jaworznik, 1508 – Jawornyk Małopolski, 1536 – Jawornik Małopolski.

Pod koniec XV w. właścicielami wsi byli bracia: Jan i Miko­łaj Machowscy. Mikołaj Machowski – niegdyś dworzanin i krojczy królowej Elżbiety Rakuszanki - zafascynowany rozwojem ówczesnych miast, w których kwitło rzemiosło i handel, a wraz z nim wzra­stał dobrobyt ich mieszkańców, zapragnął założyć w swoich, po­siadłościach, jeśli nie miasto to przynajmniej miasteczko. Hono­rując Mikołaja zasługi i sukcesy  w karierze urzędniczej, służbie dyplomatycznej i wyprawach wojennych, król Zyg­munt Stary wyraził zgodę na założenie na prawie magdeburskim miasta Jawornika z datą 22 X 1509 r. Machowski, zabiegając o zezwolenie na założenie miasta, nie udokumentował należycie swojej prośby, nie przedło­żył planu sytuacyjnego wsi Jawornik, w obrębie której pragnął je osadzić. Nie wydzielił z Jawornika jako całości, terenu lokalizacyjnego pod zabudowę miejską. Nie podał też, jak za­mierza nazwać tę nową jednostkę terytorialną. Przywilej lokalizacyjny został zredagowany tak, jakby cały Ja­wornik miał być wyniesiony do rangi miasta, stąd tytuł przywi­leju „Założenie miasta Jawornika", a w tekście zapis: „ze­zwalamy we wsi Jawornik wybudować i ponownie (dokonać loka­lizacji) założyć miasto". Ustanowiono w nim dwa targi doroczne: jeden na Marii Magdaleny (22 VII), drugi na Matki Boskiej Gromnicznej (2 II) oraz jeden targ cotygodniowy w każdy poniedziałek. Mikołaj, przystępując do realizacji swoich planów, wydzielił we wschodniej części miejscowości teren - dolny zlew potoku jawornickiego i rzeki Gwoźnicy - przeznaczając go pod za­budowę miasta. W trakcie wytyczania granic mógł przesunąć je ku sąsiadującej z Jawornikiem wsi Niebylec, którego nazwa wzmiankowana jest w 1485 r. Takie przesunięcie wydaje się prawdopodobne, gdyż w Niebylcu znajdowało się skrzyżowanie dróg, co nie było obojętne dla lokowanego miasteczka planowanego na ośrodek wymiany handlowej. Było to miejsce central­ne względem otaczających wsi, co mogło sprzyjać rozwojowi gospodarczemu, rzemiosła i handlu. Tak powstało miasteczko Niebylec, na mocy przywileju wydanego w dniu 22 X 1509 r. we Lwowie, przez króla Zygmunta Starego.

Rejestr poborowy z 1510 r. stwierdza, że Jawornik obejmuje 12 łanów, stanowi liche, nowo lokowane miasteczko zasiedlone zaledwie przez 15 osadników.

Pod koniec XVII w. wieś posiadała 74 budynki, 529 mieszkańców, 18 komorników, a pod koniec XIX w. liczyła już 827 mieszkańców.

We wsi były dwa dwory. Pierwszy założony w 1536 r. przez Mikołaja Machowskiego, zwany Jawornikiem, obejmował swym zasięgiem większą część terenów wsi, m.in. przy­siółek Berdechów.

Właściciele dóbr niebyleckich i jawornickich zmieniali się. W XVII w. byli nimi Romerowie, następnie Pieniążkowie. We­dług spisów z lat 1785 - 87, do największego majątku doszedł Sta­nisław Łempicki, do którego należał Niebylec, Ja­wornik, Konieczkową, Małówka i część Baryczki.

Przed wybuchem I wojny światowej dwór w Niebylcu, łącznie z folwarkiem na Berdechowie prze­jął od obszarniczej rodziny Kaklików Żyd Haskel WalIach. Budynki folwarczne na Berdechowie spłonęły w czasie burzy przed I wojną światową. Następnie dwór odziedziczył jego syn Josy WalIach, sprzedając miejscowym chłopom przed 1939 r. dobra jawornickie łącznie z lasem.

Drugi dwór znajdował się w południowej części wsi, gra­nicząc z Żarnową. Jego właścicielem był Czajkowski ze Strzyżowa. Na początku XX w. budynki folwarczne zostały rozebrane, a ziemię zakupili Żydzi i chłopi.

Na rzecz istniejących dworów mieszkańcy byli zmuszeni odrabiać pańszczyznę cztery dni w tygodniu. Dokonywali także napraw dróg i zwózki drzewa na opał.

W latach 1929/30 we wsi miała być przeprowadzona komasacja gruntów, do której chłopi nie dopuścili, za co zostali ukarani karą grzywny a także pobici przez policję granatową.

Rodziny były bardzo liczne: 5-12 osób. Budynki mieszkalne stawiano z drzewa i kryto strzechą, była w nich najczęściej jedna izba z pomieszczeniami gospodarczymi. Ludność utrzymywała się głównie z pracy na roli, brak było dodatkowych źródeł dochodu. Nieliczni śmiałkowie wyjeżdżali do prac sezonowych do Niemiec, Francji, niektórzy do Ameryki. Stopa życiowa podobnie jak w całej Galicji była bardzo niska. Podstawowy ubiór stanowiły stroje regionalne, na które składały się: słomiany kapelusz, konopne spodnie i płótniany płaszcz.

Z naszej miejscowości pochodził wójt gminy zbiorowej - Wojciech Sieczkowski, pełnił tę funkcję od roku 1939 przez bardzo trudny okres okupacji. Do gminy zbiorowej w Niebylcu wchodziły wsie: Blizianka, Baryczka, Gwoździanka, Gwoźnica Dolna, Gwoźnica Górna, Jawornik, Konieczkowa, Niebylec, Małówka, Lutcza i Połomia.

Do 1939 r. we wsi mieszkało 4 rodziny żydowskie trudniące się rolnictwem i handlem. Jedna z tych rodzin posiadała karczmę (w obrębie skrzyżowania dróg), w której mieścił się szynk, a także schronienie dla wozaków i koni. Dzieci z tych rodzin uczęszczały do miejscowej szkoły. W czasie okupacji hitlerowcy wywieźli wszystkie rodziny do getta w Rzeszowie. Tam najprawdopodobniej pozbawiono ich życia.

Wsi nie ominęły kataklizmy: duże powodzie w 1927 r. i 1939 r., gradobicie w 1945 r., które zniszczyło ponad połowę plonów, pożar spowo­dowany wybuchem bomby samolotowej w 1944 r., w którym spło­nęło 5 budynków mieszkalnych i 3 stodoły, epidemia tyfusu plamistego w czasie okupacji hitlerowskiej 1941/42 r., w wyniku której zmarło 19 osób.

Okres okupacji hitlerowskiej był dla ludności bardzo ciężki, plony uzyskane z gospodarstwa musiały być oddane w formie kontyngentu na rzecz wroga, ludność odczuwała głód, często była zmuszona do spożywania nasion różnych traw, co było powodem częstych chorób układu pokarmowego i zgonów.

W 1941 r. założono we wsi Związek Walki Zbrojnej, który przekształcił się w placówkę Armii Krajowej. Plutonem AK dowodził Franciszek Sołtys ps. „Jastrząb". Kilku akowców ze wsi brało udział w po­tyczce z Niemcami w lasach dynowskich m.in. Wojciech Wojta­szek, Stanisław Gorzynik, Tadeusz Wnęk, Andrzej Kozak. Pluton III-ci pod dowództwem Franciszka Sołtysa wspie­rany przez partyzantów radzieckich, przeprowadzał akcje bojo­we w rejonie Domaradza, Lutczy i Żyznowa.

Wieś została wyzwolona w sierpniu 1944 r. przez oddziały 60 Armii Frontu Ukraińskiego.Po wyzwoleniu w latach 1945-46 dokonywano rabunków mienia społecznego i chłopskiego oraz osobistych porachunków przez grupy uzbrojonych ludzi.

Pierwszym wójtem gminy jednostkowej w naszej wsi po 1918 r. był Władysław Stachura, kolejny: Adolf Gorzynik.  W okresie powstania gmin zbiorowych w 1935 r. stanowisko wójta zamieniono na stanowisko sołtysa, funkcję tę pełnił Józef Sieczkowski, następnie Józef Ciuba. W okresie okupacji sołtysem został Józef Białas, funkcję tę pełnił do 19 III 1945 r., w tym dniu zginął od kul zamachowców. Po jego śmierci przez krótki okres sołtysem był Piotr Sołtys, następni to: Wojciech Gorzynik do 1954 r., Wiktor Wielopolski do 15 VIII 1972r. (w tym dniu zginął śmiercią tragiczną), Stanisław Pałys do 1990 r., od tej pory do dnia dzisiejszego sołtysem jest Marian Magiera.

We wsi istniał młyn wodny, którego właścicielem był Józef Gonet. Po doprowadzeniu do wsi energii elektrycznej, młyn stał się nierentowny i został zlikwidowany.

Mieszkańcy naszej społeczności aktywnie działają w różnych organizacjach lokalnych. Każda z nich ma zapisaną ciekawą kartę historii.

15 IX1957 r. z inicjatywy kierownika szkoły Edwarda Klopfa założono Kółko Rolnicze. W skład zarządu weszli: przew. Ciuba Jan, z-cy: Delikat Stanisław, Stachura Stanisław, skarbnik – Klopf Edward, sekretarz – Sieczkowski Tadeusz, księgowa - Szurlej Wanda, członkowie: Gorzynik Bronisław, Wielopolski Wiktor, Delikat Cecylia, Zając Anna. Przedstawicielem walnego zebrania wybrano Eugeniusza Lasotę - nauczyciela miejscowej szkoły. Dyspozytorem został wybrany Błądziński Władysław. Przez wiele lat, mieszkańcy naszej i sąsiednich miejscowości korzystali z różnorodnych usług świadczonych przez KR.

W listopadzie 1959 r. powołano jednostkę OSP. Pierwszy zarząd tworzyli: naczelnik - Władysław Błądziński, prezes – Stanisław Sieczkowski, sekretarz – Stanisław Stachura, skarbnik – Jan Sołtys. Od 1966 r. obowiązki naczelnika pełnił Wojciech Gorzynik, od 1975 r. do chwili obecnej Stefan Domaradzki. Obecnie funkcję prezesa pełni Zbigniew Pięciak, sekretarza Adam Loch, skarbnika Tadeusz Kumorek, członkiem zarządu jest Ryszard Marszałek. Prezesem Gminnego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych Rzeczpospolitej Polskiej jest Adam Błądziński. OSP to jednostka prężna, zdyscyplinowana, biorąca udział w wielu akcjach, konkursach, uroczystościach. Obecnie zrzesza około 50 strażaków.

Dzięki ogromnemu zaangażowaniu zarządu OSP m.in.: Stefana Domaradzkiego, Ryszarda Marszałka, skarbnika Jana Sołtysa -  po 2 latach budowy oddano do użytku budynek remizy. Miało to miejsce 24 VII 1985 r. Przy jego wznoszeniu pracowało społecznie wielu strażaków. Na szczególne wyróżnienie zasłużyli: Stanisław Pałys – sołtys wsi, z zawodu murarz, który z Józefem Obuchem – technikiem budowlanym – kierującym budową - wznosili ją od podstaw. Inni strażacy to: Edward Loch, Bolesław Skalski, Andrzej Ciepłak, Szczepan Lasota, Józef Sołtys, Zygmunt Szpiech, Eugeniusz Sołtys, Marian Patryn, Adolf Loch, Adam i Edward Lutak, Andrzej Wełniak. W budowę obiektu zaangażowana była także młodzież i większość mieszkańców.

Ponad 40-letnią działalnością może poszczycić się KGW. Pierwszą przewodniczącą tej organizacji była Stanisława Sieczkowska, kolejną: Emilia Patryn, obecnie: Alicja Marszałek. Członkinie uczestniczyły w różnego rodzaju kursach np.: gotowania, pieczenia, kroju i szycia, racjonalnego żywienia, robót szydełkowych itp. Organizowano różne konkursy np.: na najładniejsze ogródki, warzywniaki. Czynnikiem integracyjnym tej organizacji są różne spotkania np.: opłatkowe, wycieczki, zabawy taneczne, udział w konkursach, przeglądach wieńców dożynkowych, itp.

W 1964 r. w budynku dawnej szkoły założono Klub Prasy i Książki. Zrzeszona w nim młodzież prowadziła zakrojoną na szeroką skalę działalność kulturalno-oświatową. Gospodarzem klubu była Helena Marcinowska. Za wybitne osiągnięcia w szerzeniu kultury, oświaty wśród młodzieży i starszych, otrzymała wiele dyplomów i wyróżnień.

W latach 80-tych XX wieku, prężną działalnością sportową wykazywała się młodzież zrzeszona w LZS-ie. Czołowymi działaczami klubu byli zawodnicy: Roman Patryn, Zbigniew Baszak, Adam Loch, Roman Daszykowski. Tradycje sportowe kontynuują dziś kolejni młodzi zawodnicy należący do gminnego klubu „Aramix”, ich kapitanem jest Wiesław Pikuła.

W 1959 r. ukończono budowę drogi asfaltowej w kierunku Rzeszowa i Bieszczadów. Wieś zelektryfikowano w 1963 r. W latach 1970 – 75 doprowadzono wodę systemem grawitacyjnym do prawie wszystkich gospodarstw. Wykorzystano do tego celu wszystkie źródła, z których mogła popłynąć woda takim systemem.

 W 1980 r. na jednym ze wzgórz po stronie północnej osunęła się ziemia, która zagroziła istnieniu 15 gospodarstw.

W 2002 r. doprowadzono gaz płynny do większości gospodarstw. Około 90 % rodzin posiada telefon stacjonarny.

Jawornik, podobnie jak inne osady z tego terenu , należał do parafii w Ko­nieczkowej, którą wraz z ufundowaniem  kościoła pod wezwa­niem Marii Magdaleny w dniu 16 VI 1460 założyli bracia Machowscy. Parafię erygował 14 VII 1464 r. biskup krakowski Jan Gruszczyński.

Nasza przynależność parafialna zmieniła się z chwilą wybudowania kościoła w Niebylcu. Kośćiół ten pod wezwaniem Wniebowzięcia Naj­świętszej Marii Panny, ufundował dziedzic Janusz Romer. Dekret biskupa sufragana krakowskiego wydany 14 VII 1650 r. mówi o powstaniu parafii niebyleckiej, do której przypisano mieszkańców naszej wsi.

Obecny kościół w Niebylcu, pod wezwaniem Znalezienia Świętego Krzyża wybudowano w 1936 r. Duże zasługi w tym przedsięwzięciu miał ks. kanonik Franciszek Muras, i ofiarni parafianie.

Mieszkańców górnej części Jawornika dzieliła od kościoła odległość ponad 4 km, toteż w 1986 r. rozpoczęto starania o wybu­dowanie w naszej miejscowości kaplicy. Powołano społeczny komitet budowy, który nie pozyskał terenu pod zabudowę i zaniechał dalszej działalności.

W 1991 r. Wanda Gorznik, Józef Sołtys, Bole­sław Sołtys, przekazali nieodpłatnie działkę pod kaplicę. Jesienią 1991 r. powołano nowy komitet budowy kościoła. W jego skład weszli: Marian Magiera – przew., Wojciech Gorzynik – z-ca, Stanisław Wojtaszek – sekr., Polewczak Andrzej – skarbnik. Członkowie: Domaradzki Stefan, Domaradzki Kazimierz s. Tadeusza, Wnęk Stanisław, Gorzynik Edward s. Władysława, Jarosz Tadeusz, Loch Adolf, Magiera Adam, Sołtys Józef, Sołtys Eugeniusz, Sołtys Michał, Borek Bronisław, Gorzynik Kazimierz, Patryn Marian, Kumorek Elżbieta, Pałys Wiesław, Zając Kazimierz s. Józefa i Janiny, Ciuba Tadeusz s. Piotra i Wełniak Andrzej. Po roku komitet uległ częściowej zmianie: śp. Stanisława Wojtaszka zastąpił syn Jan, Grażyna Polewczak została skarbnikem, z kraju wyjechał Stanisław Wnęk.

W dniu 30 V 1993 r. w miejscu budowy kaplicy została od­prawiona po raz pierwszy msza święta. Ks. dziekan Jan Kordas, ks. Stanisław Stęchły – proboszcz parafii niebyleckiej i ks. Mieczysław Piróg poświęcili plac pod przyszłą świątynię.

5 VI 1994 r. ks. Proboszcz Stanisław Stęchły, ks. katecheci: Marek Urban i Jerzy Rusin oraz proboszcz parafii Lutcza Antoni Domino po uroczystej mszy na placu budowy, poświęcili fundament świątyni.

16 VII 1995 r. ks. biskup Edward Białogłowski w kościele parafialnym w Niebylcu poświęcił figurę Matki Boskiej Wspomożenia Wiernych. Figurę
w lipowym drewnie podarowanym przez Bolesława Skalskiego wyrzeźbił Władysław Kandefer,  rzeźbiarz z Iwonicza Zdroju.

24 V 1996 r. po mszy św. w kościele parafialnym w Niebylcu, podczas uroczystej procesji przeniesiono figurę Maryi do kościoła w Jaworniku i umieszczono na postumencie jako główny ołtarz.

26 V 1996 r. ks. Biskup Kazimierz Górny w asyście wielu księży, zaproszonych gości, licznie zgromadzonych mieszkańców naszej wsi i okolicznych miejscowości dokonał poświęcenia świątyni.

Kościół (planowana kaplica dojazdowa) pod wezwaniem Matki Boskiej Wspomożenia Wiernych został zbudowany w bardzo szybkim tempie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu mieszkańców (szczególnie górnej części wioski). Finansowo budowę wspierała cała miejscowość. Od chwili poświęcenia, finansowego wsparcia udzielali głównie mieszkańcy od Andrzeja Delikata i Feliksa Barcia w górę wsi. Znaleźli się sponsorzy spoza miejscowości: Helena Bator z Blizianki, nasi rodacy z USA: Eugeniusz Lasota, Jan Sołtys – pierwszy kronikarz naszej miejscowości (przebywał wówczas za granicą), Bolesław Skalski organizował zbiórkę pieniędzy w Linden. Finansowego wsparcia udzielili nam mieszkańcy Gwoździanki, Małówki, Niebylca, Konieczkowej oraz Lutczy. Spośród mieszkańców naszej wsi, dużego wsparcia finansowego udzielali: Anna Znamirowska, Krystyna i Andrzej Wełniak oraz ich córki: Janina, Maria, Barbara – mieszkające poza granicami Polski, Emilia i Marian Patrynowie, Helena i Marian Magiera, Grażyna i Andrzej Polewczak. Anna Błądzińska ofiarowała blachę i drzewo.

Do prac fizycznych angażowali się mieszkańcy od „Klubu” w górę wsi.

W pracach komitetu budowy świątyni, szczególnie angażowali się: Marian Magiera, Eugeniusz Sołtys, Wojciech Gorzynik, Kazimierz Gorzynik, Grażyna Polewczak.

Wyróżniającym wkładem pracy wykazali się: Marian Patryn –  bezpłatna ścinka drzewa, Jan Sołtys – bezpłatna melioracja gruntu, Stanisław Ziobro – prace ciesielskie, Stanisław Delikat, Adam Delikat i Bronisław Pałys - bardzo wysoka frekwencja przy wykonywaniu różnych prac. Tadeusz Smela, i Józef Smela ofiarowali drzewa do prac wykończeniowych.

Wykonawcami prac fachowych byli: okna metalowe - bezpłatnie Mieczysław Gorzynik, stolarka drzwiowa i okienna - Zbigniew Szpiech z Konieczkowej, tynki – firma Kazimierza Domaradzkiego, prace malarskie – bezpłatnie: Władysław Kozak, Jan Siuciak, Jan Sołtys, Mieczysław Sołtys, oszklenie okien i drzwi – Andrzej Karnasiewicz i Stanisław Rędziniak, podłączenie wody – pierwszy etap bezpłatnie: Stanisław Domaradzki, boazeria, – Delikat Jan z Krasnej, konfesjonały, klęczniki, położenie mozaiki w prezbiterium i boazerii na ścianach – Jan Karnasiewicz z Gwoźnicy Górnej oraz Andrzej Karnasiewicz i Stanisław Rędziniak, ławki wykonał Jan Karnasiewicz, pokrycie dachowe – Mieczysław Walus z ekipą, instalację elektryczną i odgromową – Edward Antonik, płytki na posadzce i schodach położył Stanisław Pitera. Twórcą figury Maryi do głównego ołtarza był Władysław Kandefer z Iwonicza Zdroju, płaskorzeźbę ostatniej wieczerzy do stołu ofiarnego wykonał – Józef Bąk.

Architektem naszej świątyni był Mieczysław Zarych z Rzeszowa, kierownikiem budowy Edward Noster z Niebylca, inspektorem nadzoru Andrzej Babiarz z Jasła.

Dzięki życzliwości wójta gminy Niebylec – Marka Strzały, wiele prac przy wznoszeniu świątyni wykonali pracownicy interwencyjni zatrudnieni przez UG. Za zgodą prezesa Adama Błądzińskiego, usługi transportowe po przystępnych kosztach świadczył GS Niebylec.

16 VIII 1998 r. wiernym uczestniczącym we mszy świętej, odczytano dekret wydany przez ks. biskupa Kazimierza Górnego. Na jego mocy utworzono w naszej miejscowości rektorat i ustalono jego granice. Od tej pory dolna część mieszkańców naszej wsi należy do parafii Niebylec, górna do rektoratu Jawornik. Podział taki jest odbierany kontrowersyjnie.

23 VIII 1998 r. ks. dziekan Jan Kordas i ks. proboszcz Stanisław Stęchły wprowadzili w mury naszego kościoła ks. rektora Jana Krzywińskiego. Od 16 XI 2002 r. rektorem jest ks. Adam Kaczor.

29 VIII 2001 r. rozpoczęto prace przy budowie plebani, obecnie trwają prace wykończeniowe.

We wrześniu 2001 r. rozpoczęto prace adaptacyjne na 99 arowej działce zakupionej pod cmentarz. 28 I 2003 r. postawiono krzyż, od tej pory jest to miejsce pochówku. Są wytyczone sektory, powstają utwardzone alejki.

 W I 2002 r. firma Adama Szurleja z Lutczy wykonała w kościele instalację centralnego ogrzewania.

W 2004 r. Kazimierz Dobrowolski pomalował dzwonnicę, ławki i drzwi wejściowe świątyni

Końcem maja 2004 r. figurę Maryi, stanowiącą ołtarz w naszej świątyni oddano do konserwacji. Jej odmienione, kolorowe oblicze, złocone korony, berło, gwiazdy, - mogliśmy zobaczyć 15 VIII 2005 r. Renowacji dokonali Ewa i Tadeusz Sońscy z Rzeszowa. Na nowym postumencie zamontował figurę Jacek Wójcikowski z Konieczkowej.

W marcu 2005 r. podjęto działania związane z budową kaplicy cmentarnej. Od chwili poświęcenia, dzięki ofiarności i zaangażowaniu mieszkańców, nasza świątynia staje się coraz piękniejsza. Wielu miejscowych darczyńców oraz rodacy przebywający poza granicami kraju systematycznie przyczynia się do jej wzbogacania. Z inicjatywy Stefana Domaradzkiego i Adolfa Locha - ich sąsiedzi oraz druhowie OSP ufundowali baldachim i chorągwie. Róże różańcowe ufundowały obraz Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Tadeusz Ciuba zakupił obraz Świętej Trójcy. Figury do szopki bożonarodzeniowej zakupiła Danuta Szaro. Jezusa Ukrzyżowanego wyrzeźbił Mirosław Magiera. Tabernakulum w kształcie płomienia, odlane z mosiądzu, wykonane przez rodzinę Szczepaników z Rzeszowa zakupili Wanda z domu Domaradzka i Eugeniusz Potok z USA. Stacje drogi krzyżowej, ufundowane przez Wandę z domu Domaradzka, wyrzeźbił w dębowym drewnie Józef Bąk z Rzeszowa. W 2002 r. z inicjatywy Adama Błądzińskiego zawiązała się grupa fundatorów dzwonu, który zabrzmiał po raz pierwszy na Wielkanoc 2005 r. Dzwon ważący 240 kg wykonała rodzina Felczyńskich z Przemyśla. Widnieje na nim figura Jezusa Miłosiernego i napis: „Miej miłosierdzie dla nas i świata całego”, drugi napis: „Bogu na chwałę, ludziom dla pamięci dzwon ufundowali: proboszcz Jan Krzywiński, Anna i Adam Błądzińscy, Alicja i Jan Błądzińscy, Janina i Zbigniew Czurczak, Krystyna i Jan Stachurowie, Stefania i Eugeniusz Lasotowie, Maria i Zbigniew Chudziakowie, Wanda i Edward Lochowie, Maria i Jan Smelowie, Stanisława i Adam Lutakowie”. W wymienionej grupie: są fundatorzy z USA: Eugeniusz Lasota i Jan Stachura.

Nazwiska wielu innych darczyńców są anonimowe lub dla mnie nieznane.

Przy rektoracie działa parafialne koło Caritas, schola - prowadzona przez Elżbietę Loch, KSM, – którego przewodniczącą jest Małgorzata Szczygieł.

Opracowała: Grażyna Polewczak

Marzec 2005 r.